Hity na czasie

Wczorajszy koncert The Saintbox w Łodzi Kaliskiej. W tym projekcie co prawda nie przemawiają do mnie ale i tak było sympatycznie.

Łódź Fabryczna

Po tym peronie biegł Witek Długosz bohater "Przypadku" Kieślowskiego, jednego z moich ulubionych polskich filmów. W zależności od tego czy zdążył pisały się dalsze losy jego życia.
Dziś nie miałby już takich dylematów...

Miś

W Puszczy Kampinowskiej wieszają misie... za uszy!

Kirkut wrocławski

Wrocławski kirkut przy Ślężnej to najpiękniejszy z cmentarzy żydowskich jakie zwiedziłem. Jest o wiele mniejszy od imponującego cmentarza w Łodzi, lecz niewątpliwie pod względem nagromadzenia gatunków sztuki cmentarnej bardziej interesujący i różnorodny. 

Zdjęcie to zrobiłem w 2009 roku w trakcie kilkudniowego pobytu we Wrocławiu u moich wspaniałych przyjaciół. Niestety w owym czasie byłem pozbawiony jakiegokolwiek aparatu fotograficznego dlatego jedyną możliwością obfotografowania tego niezwykłego miejsca był telefon komórkowy. 

Moim zasłużonym Sony Ericksonem (zaopatrzonym w szkło Carl Zeiss) wykonałem cały cykl, aż do wyczerpania baterii. 

Oczywiście konieczna była dość mocna ingerencja programem do edycji zdjęć, ale pod względem głębi ostrości i odwzorowania szczegółów telefon dał radę! Mój nowy-stary smartfon pod względem fotografii natomiast kompletnie zawodzi.

Nad morzem

To jest morze! Tak wyglądało 15.02.2010. 

To jeden z najbardziej nieprawdopodobnych widoków jakie widziałem.

Uderzający bezruch i obezwładniająca cisza. Zamiast wody lód po horyzont. Zamiast szumu fal, delikatny szelest kosteczek lodu.

Niedziela

Niedziela! Człowiek ma wreszcie czas nogi wyprostować!

Gazownia na Woli

Colosseum na Woli w Warszawie to miejsce niezwykle rozbudzające wyobraźnie! Aż głowa puchnie od pomysłów jak ciekawie można by było zaaranżować tą kapitalną przestrzeń.

Wejście rzecz jasna na nielegalu. Mało portek nie podarłem.

Jubileusz!

Chciałbym obsypać się płatkami róż, bo wytrwałem miesiąc!

Miesiąc konsekwencji i samozaparcia to dla mnie sukces. Ale stawiam sobie również mocne wyzwania, bo kolejny jubileusz postanowiłem świętować za rok. A później zobaczymy co z tego wyjdzie. Rok konsekwencji i samozaparcia to już naprawdę dla mnie solidne wyzwanie. Na razie się nie zniechęciłem!

Jedyne co mnie martwi po tym miesiączku to to, że nie znalazłem czasu na ... fotografowanie! Na razie wrzucam foki ze swoich przepastnych archiwów, które muszę zasilić mocnym zastrzykiem świeżych fotografii. Trzymajcie kciuki!

Przez ten miesiąc zarejestrowałem ponad 1100 wejść! Dzięki za towarzystwo! 

Krzak

... ciało + krajobraz czyli krzak na wydmach

Puszczony z torbami

... albo jeździec bez głowy

Magazyn bawełny

Drugie z moich zdjęć wybranych do pokonkursowej wystawy Potęga Łodzi 2012.  

Na zdjęciu świetna rewitalizacja starego Scheiblerowskiego magazynu bawełny w kompleksie Księży Młyn w Łodzi na centrum biznesowe Textorial Park.

Komu retusz!? Komu?

Jak już wspominałem uwielbiam stare fotografie. Ich retuszowanie jest dla mnie jak mantra. W trakcie "ślęczenia" nad nimi mogę wniknąć głęboko w ich historię, odnajdywać ukryte szczegóły i konteksty.

Na zdjęciu moja prababcia z pradziadkiem na spacerze najprawdopodobniej ulicą Główną w Łodzi (dzisiejsza Aleja Piłsudskiego) na wysokości Widzewskiej Manufaktury. Dziecko po lewej stronie to moja babcia, która udostępniła mi to zdjęcie.

Fotografia pochodzi z lat 30.

Ps. chcesz retusz - daj znać

A kuku!

Przysłowie niedzielne. "Mimo, że niedziela węgla trzeba nanieść"

Reserved

Zachodnia street zza szyby Fiata Uno! Za kółkiem  Andrzej M. Za szybą piękne miasto Łódź!

Spacer Mrożka

Jedno z ulubionych moich zdjęć.
Spacerujący Piotrkowską Sławomir Mrożek uruchamia swoją wyobraźnie!

Rzut oka na Teresę z tylnego siedzenia Fiata Uno

Kiedy zostawałem kierowcą jedną z motywacji była myśl, że oto będę sobie jeździł po kraju rozglądał się, podziwiał świat zza szyb, zatrzymywał się gdzie tylko zechcę, wysiadał oglądał, fotografował.

Nic bardziej mylnego. Teraz po czterech latach za kółkiem wiem, że nie jest to tak łatwe jak myślałem będąc pasażerem. Trzeba patrzeć na drogę, nie ma się jak zatrzymać, nie ma gdzie zaparkować, śpieszę się, wmawiam sobie - następnym razem, a czasami po prostu nie mam przy sobie aparatu.

Owszem zobaczyłem kilka fajnych miejsc, do których bez auta trudno byłoby mi dotrzeć, ale ominąłem też setki innych, w których chciałbym zatrzymać się choć na chwilę (chwilę na wyciągnięcie aparatu i zrobienie zdjęcia). Widziałem te setki krajobrazów, zabudowań, ludzi i inne osobliwości w niezwykle wymarzonych warunkach fotograficzno pogodowych. Niestety mogłem zluzować migawkę tylko w mojej głowie, ustrzelić obiekt okiem i zostawić w pamięci, bez możliwości wywołania. 

Jeżdżąc za kółkiem nie oglądam, nie napawam się widokami, nerwowo zerkam i staram się choć w głowie kolekcjonować tych kilka kapitalnych klatek.

Ale jako pasażer można upolować naprawdę fajny kadr.

Jak ten z tylnego siedzenia Fiata Uno. 

Ps. zdjęcie to jest częścią kilku kadrów, z których jeden znalazł się na pokonkursowej wystawie Potęga Łodzi 2012 trwającej właśnie w Łódzkim Towarzystwie Fotograficznym.

Z głową w chmurach

Jedyną rzeczą za jaką tęsknię z poprzedniego mieszkania to kapitalny widok na Łódź. Od Chojen, przez EC II, Katedrę, Red Tower, Św. Teresę na M1 widnokrąg kończąc. 

Zwłaszcza pod koniec lata i zimą niebo często płonęło, a chmury tworzyły nieprawdopodobne spektakle. Kiedy kładłem się na łóżku widziałem tylko niczym nie zasłonięte obłoki i sklepienie niebieskie.

Dodatkowo te samoloty przelatujące tuż nad głowa.

Cztery rowery

Z wojaży warszawskich powracamy na stare łódzkie śmieci. A tutaj w zakamarkach ulic i oficyn pojawiają się sceny jak z neorealizmu włoskiego. Brudne podwórka, bieda, obdrapane ściany i dyktatura betonu.     Do tego ponura pogoda i przejmująca wilgoć. Brrrr...

I jedynym dowodem, na to ze mieszkają tam ludzie są... 

... błyszczące rowery!

Patriotyzm cz. 2

... on nie potrzebuje ani rac ani kamieni

Patriotyzm

Czy tak wygląda oblicze współczesnego patrioty?

Warsaw by night

Uwielbiam fotografować w Warszawie. To miasto jak żadne inne inspiruje mnie do tego.
Setki kontrastów, tysiące punktów widzenia. Niezwykłe kadry i nieoczekiwane ujęcia. Hi - end i slums, historia i przyszłość. Postindustrialne zakamarki i melancholijne panoramy.  Plus anonimowy tłum tej pulsującej metropolii, wśród którego biegając z aparatem czuje się niedostrzegalny. Idealne warunki dla mnie.

Where the streets have no name

Włóczęg łódzkich ciąg dalszy. Tym razem o bardziej przyzwoitej porze. A cóż to za ulica jest? Ktoś zgadnie?

Widoki na przyszłość

Jeśli ten pan stojący na ulicy Piotrkowskiej wypatruje widoków na przyszłość ... okulary mogą mu nie wystarczyć.

Folk school!

Na etnograficznym szlaku. Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu

Klatówka

Dyskretny urok klatki schodowej? Czemu nie? Tylko jak ciężko się tam wspinać dzień w dzień!

Dark Donald's

Nocne włóczęgi po Łodzi o czwartej nad ranem sprzyjają skupieniu i kontemplacji.

Latarnik

We Wrocławiu też można ustrzelić dobry kadr.

Chicks on speed

Wiosenne spacery w sam raz na jesień. Dla zdrowia i urody!

Zaduszki

Wielką inspiracją są dla mnie stare fotografie.
Molestuję moją familię poszukując starych rodzinnych fotografii i wygrzebuję ze starych pudełek ukrytych w piwnicach, czy na dnie szafy niemalże stuletnie cudeńka.
Uwielbiam je oglądać, odgadywać historie na nich zawarte, poznawać ludzi z którymi nigdy nawet nie mogłem się wyminąć.
Uwielbiam retuszować takie fotografie. Siadam wtedy przed komputerem i z benedyktyńską cierpliwością usuwam brudy i zniekształcenia. W trakcie tej pracy dokładnie wpatruje się w te fotografie dostrzegam ukryte szczegóły, ukryte postacie i ukryte znaczenia.
Kiedy już fotografia jest wyretuszowana, dekonstruuje ją na nowo. Ot taki konik.
Przywołuję duchy i kreuje dla nich nowe światy.

Jak na tej fotografii na której wywołuję ducha wuja Piotra.

Wszyscy Święci

Monidło jako sztuka szczęścia. Wstydliwa przyjemność. Wspomnienie z dzieciństwa. A dziś 1 listopada w kontraście do święta.
Będąc pod silnym urokiem wszelkiego rodzaju kolorowanych Jezusków, Bozi, oraz ślubnych par wiszących w domach moich babć postanowiłem sprokurować własne monidełka.
Słodkie, w złym guście a jednak wywołują uśmiech na twarzy. Jeśli sobie ktoś życzy takie, niech da znać.